Omschrijving
Zo'n vijftien jaar geleden sprak ik voor NRC Handelsblad in Londen met schrijver en Nobelprijswinnaar V.S Naipaul. Dat gesprek ging voornamelijk over zijn werk, en literatuur in het algemeen - Naipaul was van mening dat het genre van de traditionele, negentiende-eeuwse roman volledig was uitgeput. Op een gegeven moment kwamen we via Joseph Conrads beroemde novelle Heart of Darkness (1899) op de houding van het westen tegenover Afrika. ,,Die novelle,'' zei Naipaul, ,,is een primair werk over Afrika en mannen die een weerzinwekkende macht uitoefenen over mensen die kwetsbaar zijn, onvoorstelbaar kwetsbaar. Maar het zijn mensen die niettemin in hun eigen ogen in een complete, volledig ontwikkelde wereld leven. Afrika ziet zichzelf als compleet, af. De rest van de wereld wil geld weggooien en heeft het over ontwikkelen, maar dat is onzin!'' Naipaul heeft een reputatie voor provocerende, vaak uitzinnige uitspraken, maar ik was toch verbaasd. Vooral toen hij meteen erna, toen de gruwelijke slachtpartijen in Rwanda van een paar jaar ervoor ter sprake kwamen, er nog een schepje bovenop deed. ,,In ben in 1966 in Rwanda geweest, vlak nadat er massale slachtpartijen hadden plaatsgevonden. Alles wat je later hoorde, over de lichamen die naar Oeganda dreven, dat was toen ook al gebeurd. Hoe wordt er over dat soort dingen geoordeeld, kunt u mij dat zeggen? Gewoon wat geld en eten sturen en dan komt het wel goed? En nog wat dokters? En dan film ja dokters voor het Journaal en die houden dan een baby vast of iets dergelijks. Dat is ijdelheid, nietwaar? Mateloze ijdelheid. Een versie van Conrads Kurtz. Zo gemakkelijk om op de voorgrond te treden te midden van mensen die zo kwetsbaar zijn.''
